ziarnko gorczycy

Ciekawa miniatura!
Pływać się trzeba uczyć :)
Pozdrawiam :)

Beatko, Halinko, dziękuję:)
i serdecznie pozdrawiam

przepraszam za literówki

OD Twojego utworu

... tak, Napisałeś bardzo, ale to bardzo mądrze: w
miłości nie powinno być "ja" i taki dar zdarza się
bardzo rzadko. To samo dar prawdziwej wiary.

Piszę to po lekturze innego rodzaju,
Wykonywałam pewne zadanie, dla mnie trudne, związane z
trzema bardzo znanymi wierszami, z różnych epok. Mają
wspólną cechę: Wszystkie odnoszą się do Boga, są
wołaniem, pieśnią, róznie je można nazwać. Mówią o
pragnieniu miłości, wiary, o samotności człowieka, ale
też o samotności Boga.
Piszę o tym, bo w dziwny sposób dziś zbiegło to się z
rozważaniami pod Twoim wierszem. Wiara i miłość,
pragnienie tych dwóch - od wieków niezmienne, co widać
również w wierszach.

A ta miłość, o której pisałam, o której myślę, której
doświadczyłam, która nie wymaga, nie oczekuje, nie
widzi owego "ja", to miłość do własnego dziecka.
Chyba jedyna bezwarunkowa.

i tak sobie myslę w tej chwili, gdyby był Bóg i gdyby
założyć, że jest moim Ojcem... jesli kochałby mnie tak
samo jak ja swoją córkę, syna, to...

za trudne... nie wiem czy naprawdę wierzę, a
jestem??? chrześcijanką. Wierzę w Boga???

Sorry, bo za daleko chyba odeszłam do Twojego utworu,
ale potrzebowałam
nieco się uzewnętrznić(że tak powiem).

Dziękuję i serdecznie pozdrawiam.

wiele/wielu - tu dajesz do myslenia, tez;)
pozdrawiam

Jurku przeczytagami z uwagą Twoja wypowiedź również
koleżanki.
To temat na dalszą dyskusje.
Czekam na tramwaj. Owszem wiara może niszczyć ale wg
mnie jeśli spełniony jest ten wymóg o którym pisalami
czyli MIŁOŚĆ, takiej możliwości nie ma. Piszesz ze
kochamy wyobrazenie o Kimś i tutaj nie do końca się
zgadzam. Są takie miłości gdy kochamy bez względu na
wady na ból jaki drugi człowiek nam zadaje. Napisze
więcej wieczorem.

Pomyślałam czytając miniaturkę, że szatan też wierzy w
istnienie Boga a nawet posiada taką wiedzę i pełną
świadomość, jednak dobro pochodzące od Boga tłumaczy
sobie i ludzkości jako zło, słabość, głupotę,
nieudolność. Pewnie może góry przenosić ale dla
blichtru, własnych korzyści, dla dobra człowieka
palcem by nie kiwnął.
Najbardziej makabryczne przenoszenie góry w jego
wykonaniu to wmówienie człowiekowi że musi zabić kogoś
aby wiarę ocalić.
"Łaska, miłosierdzie i pokój Boga Ojca i Jezusa
Chrystusa, Syna Ojca, niech będą z nami w prawdzie i
miłości" (2 J:1,3)
Tej nauki nie da się wprowadzać we własne życie
stosując przemoc wobec innych i naruszając wolność
osobistą. Z drugiej strony nie można służyć Bogu i
mamonie. To moje przemyślenia z pozycji osoby
wierzącej którą własna wiara często zawodzi, ale Bóg
nigdy.
Pozdrawiam serdecznie:)

myślę Halinko, że i dla mnie jest to temat zbyt
trudny, tym bardziej, że jestem osobą niewierzącą...
o niszczycielskiej sile wiary nie trzeba nikogo
przekonywać, choćby teraz, kiedy zamachy zdarzają się
prawie codziennie;
ale i chrześcijaństwo nie jest bez winy: wyprawy
krzyżowe, inkwizycja, wojny religijne - to wydarzenia
których nie sposób wymazać z historii;
a sprawa jest prosta: "pomstę zostawcie Panu" - to
jedno zdanie zastosowane w praktyce mogło zapobiec
niezliczonym konfliktom...

bardzo piękną naukę o wierze odnajdujemy w listach św.
Pawła; jego genialna definicja wiary (którą przyjmuję
bez mrugnięcia okiem) jest w liście do Hebrajczyków:
"wiara jest pewnością rzeczy których się spodziewamy"
(Hbr 11:1 BTB); nadmienić wypada, że przekład tego
wersu w Biblii Tysiąclecia jest raczej mdły:
"wiara zaś jest poręką tych dóbr, których się
spodziewamy" (Hbr 11:1 BT);
no tak...
ale wiara o której uczy św. Paweł wymaga istnienia
Autorytetu, tymczasem relatywizm wydaje się być
powszechny;
stosujemy zasady, które nam odpowiadają i wierzymy w
Boga, który nam pasuje;
podobnie jest z kochaniem: nie kochamy innej osoby,
ale własne o niej wyobrażenia...
za każdym czasownikiem "kocham" kryje się rzeczownik
"ja"; w miłości nie ma "ja" - może dlatego jest darem;


serdeczne:)

Okazuje się, że Twoja miniatura jest chyba dla mnie za
trudna.

Napiszę jednak o czym myślę, po przeczytaniu Twojej
wypowiedzi pod wierszem.

siła wiary...

wg mnie wiara(jakakolwiek) nie moze miec
niszczycielskiej mocy,
jesli oczywiscie zakładamy, ze jej przewodnie hasło to
miłość.
Silna wiara pomaga przetrwac najgorsze co nas dotyka,
daje tak niewyobrażalne siły, że nie podejrzewamy sie
nawet o nie, ale oparta musi byc na miłości.
Jesli ja kocham kogoś, naprawdę kocham, to potrafie
pokonac swoją niemoc, strach, ból. Potrafię nie spać
miesiącami, gdy ten, którego kocham tego potrzebuje.
Potrafię nawet nie płakać z bólu, jesli wierzę, że mu
to pomoże.
Jest takie powiedzenie: Człowiek nie wie ile potrafi
unieść.
Tylko wtedy potrafi to wszystko unieśc, jesli kocha,
jesli ma wiarę głęboką.

Tak samo sądzę mają się sprawy z Bogiem, w odniesieniu
do Boga.
Często nam się wydaje, że wierzymy w to o czym mówi
Ewangelia, w to czego od dziecka nas uczono, o czym
wiemy z religii, koscioła. A tak naprawdę, czy
wierzymy, ze chodził po wodzie? Czy wierzymy, że
zmartwychwstał?


Mieć wiarę tak wielką jak ziarnko gorczycy, czyli byc
najmniejszym spośród nasion a uwierzyć, że mozna być
wielkim.

Nikt, nawet Bóg, nie zmusi do miłości, do wiary.
Rozkaz nic tu nie pomoże.

Bardzo refleksyjna miniatura odnośnik do przypowieści
o Ziarnku gorczycy
pozdrawiam

uwielbiam ten portal, kochani jesteście:)

przypowieść o ziarnku gorczycy zawarta w ewangelii Mt
17:20 mówi o górze przesuniętej siłą wiary;
motyw góry rzuconej w morze jest wyraźnie kontynuowany
nieco dalej (Mt 21:21);
góra rzucona w morze wywołałaby niezłe tsunami...
czyżby chodziło o niszczycielską moc wiary?

w historii napotykamy na ludzi o niewyobrażalnej sile
wiary, a jednak żaden z nich nie potrafił rzucić góry
do morza;
zresztą... nie dokonał tego sam Jezus;
te właśnie fakty każą inaczej spojrzeć na przytoczoną
w moim tekście przypowieść...

serdecznie pozdrawiam:)

Krõtko i dosadnie wielu ludzi jest dziś na dnie

Strasznie wymowne mini.

choć patrząc na tytuł rodzi się nowa myśl...

ziarnko gorczycy
a więc tu jakby żal pewien w kierunku tych, których
zabrały fale

Rzucanie się w morze, jesli potem się ginie, może
swiadczyć o wierze powierzchownej, o niestałości.
I wtedy na cóż taka wiara?

Poprzednie komentarze napisałam zbyt pochopnie, bo
tytuł jest jednak niezwykle wazny w tym wierszu.

jeszcze wrócę

Góry rzucają się w morze, kiedy cierpią.
Wiekszośc z nas chciałaby iśc zawsze prostą drogą.
Taką, na której nikogo nie skrzywdzimy, ale bywa, że
nie udaje się. Wtedy fale porywają kogoś.

a druga refleksja...
Ci, którzy mają wiarę tak głęboką, ze potrafią
poświęcić dla niej życie, nawet ze szczytu, na który
weszli potrafią dla Boga skoczyć w odmęty. Stracić
wszystko, co w rozumieniu ludzkim jest dobrem.
Wielu takich było, jest... i wielu zginęło.

A można i inaczej...
morze i fale to również Życie. To niekoniecznie
śmierć. To co płynie - trwa, to co płynie - w tym
przypadku morze, jest bezkresne, nieobjęte rozumem.
Więc byc może fale zabrały w dobrym kierunku. Ku
światłu?:)

Najbliżej mi do trzeciej interpretacji:)

Nawet nie przypuszczałam(zaczynając pisać), że tyle
refleksji wzbudzi ten krótki tekst. O czym to
świadczy?
Pytam sama siebie.
Wg mnie, o głębi owego.

Dziekuję i pozdrawiam z sympatią:)
Halinka