Zimne oczy

Te zimne oczy powiedziały wiele,
Mówiły prawdę,lecz nie zawsze tą jedyną.
Czasem płakałem, leczy tylko zawsze przez nią.
Zawsze gdzieś w oddali widziałem jej oczy.
Bez wyrazu patrzące wzrokiem litości.
Owiewające podmuchem chłodnej soboty.
Widzące dobrze, widzące wszystko nie wszytko zawsze dostrzegające.
Możliwe, że nie chciały dostrzegać wszystkiego.
Wolała zostać z boku, oglądać tylko - nie przeżywać.
Być widzem groteskowych scen starającego się o więcej.
Wygrałaś? Więc ja przegrałem?
Nie!
Zwycięstwo!
Pisane jest najlepszym!
Umiejącym podnieść ciężkie powieki zimnych oczu.
Odnaleźć w nich spokój, ciepło, ukojenie.
Ba potrafiłem odnaleźć w nich nawet miłość do osób trzecich i przyjaźń do własnej osoby.
Zawsze w twych oczach odnajdywałem nutkę wzajemnego uczucia do mnie.
Jakby go nie nazywać zawsze coś było.
To dawało siłę, to daje ją teraz mimo że nasze życia wypełniają teraz inne osoby.
Pan P. i Pani E. Tacy dalecy, nigdy nie poznają nas tak jak ja Ciebie i Ty mnie.
Klaps!
Cięcie!
Powtarzamy!
Wspomnienia "Zimne oczy": ujęcie drugie, scena pierwsza!
Panie reżyserze ja już nie mam siły znajdźcie dublera.
Lewandowski!
Jesteś skończony!
Zwalniam cię!
Jakub Wiktor Lewandowski 11/12.05.2007

autor

art=sic

Napisany: 2007-05-12 Dodano: 2007-05-12 00:27:04

Ten wiersz przeczytano 411 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie