Zimowa aura

Długo się na niebie złe chmury kłębiły,
Gdy mrozy nastały barwy przemieniły.
Z jasnych jak łabędzie szybując wysoko,
Pociemniały i grozą stały straszyć oko.

Z ciężaru, grubości i wolnego biegu,
Liczyć można było na opady śniegu.
Pomyłki w tak trafnej prognozie nie było,
W niecałą godzinę śniegiem świat przykryło.

A że wietrzyk swawolnie hasał nad polami,
Wszystkie drogi ozdobił wielkimi zaspami.
W tych zaspach leżały duże masy śniegu,
Za nic mając transport zatrzymany w biegu.

Jak zwykle drogowcy aurę obwinili,
Bo oni do zimy w pogotowiu żyli.
Aura w swej podłości śniegiem posypała,
I dziwny krajobraz wszystkim zgotowała.

Zawieje i zamiecie taki finał miały,
Że auta na drogach długo w zaspach stały.
Mróz na pasażerach dopełniał rachunku,
Bo znikąd nie było żadnego ratunku.

Teraz przeziębienie zbierze swoje żniwo,
Więc trzeba się poddać kuracji, co żywo.
Dobra jest herbata z miodem i gorzałką,
Dla wnętrza człowieka jest najlepszą grzałką.

Zima jak widzimy nie chce już odchodzić,
Wiele ambarasu może jeszcze zrodzić.
Musimy być zdolni do walki z żywiołem,
Najlepszy plan bitwy powstaje za stołem.

autor

jarmolstan

Dodano: 2009-02-19 00:07:56

Ten wiersz przeczytano 1719 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie