Zimowa Opowieść

Człowiekowi, którego zabiłam...

Weź mnie za rękę
właśnie ostatnią
zimną żyletką
spełnioną baśnią
wejdź we mnie...

ja zbudzę się zapłakana przy Tobie
stąpając po różach na Twoim grobie
i drżeniem żył rozciętych biegiem czasu
po śladach krwi odnajdę Ciebie

idąc ciemną doliną
moje serce tak płonie
stojąc w wybitym oknie
jesteś tą uświęconą

no spróbuj raz
cofnąć ten czas
by księżyc zgasł
tracąc swój blask
tysiącem mask
wypluj ten jad
choć raz, spróbuj...

Wynoś się nienawidzę Cię
i jakże kocham zarazem !

Dziękując Bogu za Ciebie
wiem, dziękuję za cierpienie !

budzę się sama
ciemną nocą a
ciebie wciąż nie ma
jest już tak późno
a moje serce
wybija północ...

Pozwól się zabić
przestań tak ranić
i bawić się mną
daj się wykrwawić

poza biciem serca
i drżeniem rąk

pokryte śniegiem drzewa
są o tysiąc kroków stąd

otulona nocą
trzymam w ręku sztylet
przepraszam, że żyję...

Zimowa Królowo
obiecałaś mi niebo

teraz zamknę się w pokoju
w czerwieni i bólu

odchodzę
to koniec
nie wierzę
że możesz
ogrzać, serce skute lodem...

"obiecywałam niebo ale to nie prawda bo ja Cię w piekło powiodę w czerwień - ból ..."

autor

OtulonaNocą

Napisany: 2007-07-01 Dodano: 2007-07-01 03:26:52

Ten wiersz przeczytano 443 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie