W zimowym ogrodzie

Odchodzisz-
Do czego to podobne?
Bez pożegnania
Za to z uśmiechem na ustach

Usychasz-
Jak tak możesz?
Zostanie po tobie
Tylko czarny, kruchy płatek
W moim pamiętniku

Usypiasz-
Dlaczego za dnia?
Czyż nie mogłeś w mroku czekać
Na zimną przyjaciółkę?
To przecież tak romantyczne.

Zdradzasz mnie, miły mój.
A przecież obiecywałeś
Że nie odejdziesz
Wraz z ostatnim tchnieniem jesieni
Ze na mnie na słońcu zaczekasz
Więc dlaczego w jej oczy spoglądasz
Z należnym MNIE uwielbieniem?

Cóż jej twarz w Twych myślach
Cóż jej dłoń w Twej dłoni
A w oczach zamglonych chłód
Jej zimowego ogrodu

Obudź się, miły mój,
To nie ja!

Oto śmierć. Moje lustrzane odbicie.

autor

Velia del Ghaled

Dodano: 2006-02-10 10:15:25

Ten wiersz przeczytano 727 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie