zło nad morzem

pozytywna dedykacja wiersza jest dla mojego przyjaciela Andrzeja (Preto-Frangho)

Tam fale biją, biją, biją dalej
zamieniają z czasem w piasek i kamienie
mogę tak stać wpatrzony mętnym wzrokiem
wiem że jednak i tak nic nie zmienie
A fale biją, biją, biją dalej
co wpadło w gniewie, z siebie wyrzucją
kusząco szumią i ryczą niebezpiecznie
przypominając że to one anie my są wieczne


Nie dalej jak wczoraj znów cię tam widziałem
Siedziałaś sama, bo chciałaś być sama
Skrywając wino ściakane w twojej ręce
dawałaś morzem nacieszyć się sukience

Ono do ciebie chciało się wciąż zbiżać
Tak jak ja popychane pożadaniem
Ja jejdnak wiedziałem że ne da rady nawet w gniewie
Bo wolisz umrzeć niż cokolwiek dać wprost z siebie

Jesteś zimniejsza niż kamienie wokół ciebie
Jesteś twardsza niz za tobą białe klify
Bo bardziej od nich jest kamienne twoje serce
Dać w twarz i splunąc to, to co dasz w podzięce

Ty ze mnie drwisz bo mówisz że nie kocham
że nie mam uczuć choć by tych najprostrzych
A ja ci mówie teraz szczerze i nie w złości:
Wole być martwy niż ja ty zły do szpiku kości



A fale biją, biją, biją dalej
zamieniają z czasem w piasek i kamienie
mogę tak stać wpatrzony mętnym wzrokiem
wiem że jednak i tak nic nie zmienie
A fale biją, biją, biją dalej
co wpadło w gniewie, z siebie wyrzucją
kusząco szumią i ryczą niebezpiecznie
przypominając że to one anie my są wieczne



Tamta druga też nie była wcale lepsza
Jej broń to uśmiech i otwarta szczerość
Ale ja wiem że wsród tej całej gry pozorów
Potrafiłaś wykolejić wszystko i każdego z torów

Ty mówiłaś, powtarzałaś, że na należy czekać
że czekałaś pięć lat by dopiąć swego
potwierdzałaś wciaż znaczenie twojej racji
nie wpomniałaś jednak o cenie tej determinacji

Otoczona pustką niczym zbroją
idziesz przeż życie z mieczem zimna w swojej ręce
a tych co chcieli by cię ogrzać dobrą chwilą
przebijasz swoją bronią bez wachania wprost na wylot

Gdy po miesiącach wysyłam tobie listy
mająca nadzieję na choć jedno dobre słowo
rzucasz garść słów jakby od niechcenia
swoimi palcami zdolnymi tylko do ranienia



A fale biją, biją, biją dalej
zamieniają z czasem w piasek i kamienie
mogę tak stać wpatrzony mętnym wzrokiem
wiem że jednak i tak nic nie zmienie
A fale biją, biją, biją dalej
co wpadło w gniewie, z siebie wyrzucją
kusząco szumią i ryczą niebezpiecznie
przypominając że to one anie my są wieczne


Mój przyjacielu usiądźmy tutaj razem
weźmy badole* każdy do swej ręki
zagrajmy pieśń która wibruje w naszej duszy
przemieniając pragnienia w proste dźwięki

Ty mnie rozumiesz,a ja roumiem ciebie
połączeni myślami, jedną misją
by iść przez życie i muzyką i rękami
zmieniać nalepsze świat, wszystkich i wszystko

Ty nie pojmujesz i ja też nie pojmuje
ludzi co tak poprostu stoją sobie z boku
trzeba mieć w sobie zwykłą skałę zamiast duszy
by beznamiętnie tak pier****ć wszystko wokół

Ale ja widze i ty dobrze widzisz
Że nasz wysiłek kamienie w cegły zmienia
buduje lepszy świat od Krakowa aż po Brighton
Gdy dobrzy ludzie spełniają swe marzenia


A fale biją, biją, biją dalej
My ich na wsprost, w głos ze swą mzyką
Poczekamy aż w piasek zmieni się kamień
Kojąc morze, aż fale ucichna
A fale biją, biją, biją dalej
My skupieni na strunie, niczym więcej
Nadzieja nasza mowi że wygramy
Bo musi wygrać to co ma serce

*Badol - Berimbau, muzyczny instrument afrykański wykożystywany w Capoeira

autor

venifica

Napisany: 2008-10-24 Dodano: 2008-10-24 14:36:27

Ten wiersz przeczytano 517 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie