zmierzch

Pieśni biało – czerwone rozganjają chmury,
w ogniu historii wypalają na sercu dziury.
Z niemocy nieugiętość zrodzona,
na dnie kieliszka osamotniona kona.

Rzesza zachwiana wykrzykuje hymn,
wylany z dzbana wolności,
on płynie w każdym z nich
i schnie na barkach niemej rzeczywistości.

Wulgarne wargi, spuchnięte cedzą słowa,
nikt już im nie wierzy – Boże, to Kasandra woła,
i karmi wstydem dumę wschodniego czoła.

Zamglone kształty byłej wielkości,
rozszarpane po polach szemrzą.
- Kończ waść, litości!
I na kolana upada pijana waleczność.

autor

LenaLaut

Napisany: 2007-12-02 Dodano: 2007-12-05 00:01:41

Ten wiersz przeczytano 551 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie