Znamię przyjaciela cz. II

Nie masz w sobie przyjaciela znamienia
Teraz to wiem, nic tego faktu nie zmienia
Jesteśmy na przeciwnych krańcach kanionu tajemnic ustawione
Most runął, więc szanse na przejście są stracone
Stoisz na miękkiej skarpie, patrzysz w ziemię smutnym wzrokiem
Nie uda Ci się pokonać tej przepaści nawet dużym skokiem

Aby coś zniszczyć wystarczy chwila
Jednak mała wieczność, w końcu by to odnowiła
Widzę w Tobie żal, rozpacz, łzę
Pomóc bardzo chcę
Byś przedostać się mogła, linę Ci rzucam
Wiem, że tym swą samotność zakłócam

Musisz pokonać lęk, wstyd, zostaw życie w stresie
Codzienną maskę zdejmij wreszcie
Nikt nie będzie sie śmiał
Bo zobaczy to tylko Ty i ja
Wtedy otoczysz się odwagą
Na stałym lądzie staniesz z nieznaną Ci jeszcze powagą

I ruszysz dalej, zostawisz mnie samą
Jak Ty wszyscy czynią tak samo
W milczeniu odnajdę słowa
Jestem już na to gotowa

Jedynie blizna na duszy piekąca
Będzie po Tobie pamiątką do końca
Przez nią nie zapomnę
Gdy ciało będzie juz nieposłuszne tylko myśli potomne

Masz swoich przyjaciół, ja do nich nie należę
To wszystko pewnie przeze mnie w czyjąś winę nie wierzę
Jestem powodem wszelkiego zła
Więc póki możesz uciekaj...

Postaram się niedługo dopisać kolejne części...

autor

AgaT

Dodano: 2006-05-12 23:35:02

Ten wiersz przeczytano 528 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie