ŻONKILE NADZIEI

Jakże te łąki i pola szczęśliwe
Kiedy swe myśli w nie prowadzisz
Daj mi, choć jedną nadziei chwilę
Uśmiechem swym dodaj też odwagi

Bym wraz z promieniem słońca
Ciebie obejmował jego złotem
I Ty objęła, jak obejmuje róża pnąca
A wszystko będzie, miłości kolorem

Miłość, co dawne rany zabliźni
Zrozumieć potrafi, nawet mnie
Miłość, co smakiem świeżej figi
Kiedy słońce w koronach jej drzew

I świat o nieszczęściu zapomni
I nieznany już gwałt, głód i nędza
Gdzie na niebie łzy bezdomnych
Których wiatr, rozwiać się lęka

Daruj choć jedną miłości chwilę
Którą dotykać będę Twoich warg
I spojrzymy, gdzie nadziei żonkile
Uśmiechem kwitną, wolnym od skarg

autor

Los

Napisany: 2006-08-04 Dodano: 2006-08-05 00:02:29

Ten wiersz przeczytano 738 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie