Żono, żono, żoneczko…

Bo ja chcę być Twą maskotką,
Twoim diabłem, Twoją psotką.

Chcę paluchem w pępku dłubać,
i Twe ucho mocno skubać.

Chcę być gwiazdą na dywanie,
tym czerwonym – co te panie.

Chcę być burzą!
Chcę być różą!
Chcę być damą
co jej służą.

Kiedy jedziesz w delegację,
chcę mieć kawior na kolację.

Kiedy idziesz znów do matki,
chcę mieć w zamian czekoladki.

A gdy spóźniasz się po pracy,
chcę pierścionek mieć na tacy.

Chcę mieć diament!
Stroić lament!
Chcę na wczasach
robić zamęt!

…

Tylko ty nie chodzisz na spotkania,
gdzie serwuje się 3 dania.

Nie masz teczki pełnej czeków,
od bogatych czterech Greków.

Siedzisz tylko na tapczanie,
i popijasz piwo tanie.

Zamiast złota masz żetony!
Nie kaszmiry a nylony!
A ja chciałam do Lizbony!
…
Nie zobaczysz więcej żony!

autor

IstotaMyśli

Napisany: 2014-11-02 Dodano: 2015-04-06 00:37:01

Ten wiersz przeczytano 930 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Groteska Klimat Wesoły Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie