Żyletką Nadziei

Płomiene pręgi na niebie
Żegnają zmęczone dniem słońce
w domu cichną wszystki spory
krzyki zamykam w klatce bez klucza
Aby rano brutanie otworzyć ją znów

Po dłoniach spływają
słodkie krope krwi
Uspokojona i rozlużniona
Spoglądam na ręce
Wypełonia czrnymi bliznami
Ból staje sie przyjacielem
Uzależniona od niego
pocieta na małe jage części

Krąże wokół bloleści dnia dzisiejszego
a przeszłością i nocą
Gdy staje sie wampirem właśnej krwi

Zapominam o tym ze kiedyś trzymałes me dłonia
Czyste i bezbronne
Delikatne i słodkie
Po śladach twoich pocałunków spływaja krople zbawiania

Zasypiam wtulona w żyletke nadziei
By rano gdy nowy wstanie dzień
obudzic mnie wymyślonym usmiechem
Dłonie przypomną mi
O synonimowym życiu
kóre już przegralam
na samym jego początku

autor

Kasienka16

Napisany: 2006-05-27 Dodano: 2006-05-27 10:29:35

Ten wiersz przeczytano 483 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie