Żywioł
wiatr rozpustnik zaczął wiać
kulą się już nagie drzewa
konarami rozpaczliwie dają znak
że to on ich porozdziewał
że im zimno tak tu stać
a on dmucha a on wieje
niesie z sobą nasion grad
porozrzuca je jak siewca
w nowy pusty grunt
chce im nowe życie dać
hula tańczy pędzi jak szalony
już obłapił wszystkie knieje
powyrywał drzewa z korzeniami
kurzem dmuchnął prosto w oczy
przerażenie wzbudził wielkie
kontent z siebie w głos się śmieje
wyje niczym wilków stado
harce wciąż wyprawia nowe
on tu władcą wielkim panem
dzieło jego to pustkowie
autor
stefan2230
Dodano: 2012-11-27 10:10:34
Ten wiersz przeczytano 742 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Dobry wiersz..jakoś boję się wiatru.
Pozdrawiam.
wiatr to żywioł z którym się nie wygra - wiem jak
sztormowy wiatr bez litosnie zabiera nam wydmy
pozdrawiam:)
Rowniez przeczytalam z przyjemnoscia...uwielbiam
wiatr:)Pozdrawiam.
"przerażenie wzbudził wielkie
kontent z siebie w głos się śmieje" - wiersz jak
obraz. Przeczytałam z przyjemnością. Cieplutko
pozdrawiam