By uwić wianek
Gdy zzimowieje nasza ścieżka,
a 'my' przystanie na zakręcie,
mróz nie te kwiaty porozwiesza.
Już nie wystarczą ciepłe ręce.
Zosiak
autor
Zosiak
Dodano: 2020-10-25 10:09:42
Ten wiersz przeczytano 4416 razy
Oddanych głosów: 122
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (96)
Dziękuję :)
Ta wierszowa scenka maluje obraz zimowej chwili, gdzie
troska o drugą osobę jest równie ważna jak ciepłe
gesty.
(+)
Powiedziałabym, że ten wiersz to symboliczne ukazanie
końca w różnych aspektach, np.końca miłości.
Świetny, wymowny:)
Oj tak. To prawda. Pozdrawiam :)
Z ciepłem, Zosiu pozdrawiam :)
:) pozdrawiam cieplutko
Dziękuję za wszystkie poczytania i komentarze.
Miłej niedzieli :)
Wiersz piękny ku przestrodze Pozdrawiam serdecznie
Zofio
Ciekawy wiersz.
Pozdrawiam serdecznie
Och, jak miło Cię widzieć :)
Zosiaczku, buziaki :* :*
Dziękuję, Kropelko :)
Do Ciebie po piękno... jeszcze się nie zawiodłam -
nigdy!
Pozdrawiam Ciebie serdecznie...
Zosiak
Dziękuję za odwiedziny i sympatyczny komentarz...:))