A gdy zostaniesz sam...

Siedzę samotnie przed szklaną taflą,
Sen rozrywa mi co chwilę usta
I cudownym lepiącym się czasem
Pozwala wędrować powiekom

Słowa wylewają się spod palców
Śmieszne malutkie krzaczki
Nieznane w swej magii
Wyrywają kształt z pustki bieli

Bursztynowy płyn zalewa pustkę
Z każdym łykiem coś się rodzi
Budzi głęboko we mnie
Przeciąga się i mruczy
W rytm bicia mego serca

To szalenstwo pustki
Nienazwana choroba każdego z nas
Ty co czytasz też tak siedzisz
Też samotnie, też z mruczeniem w głebi serca.

autor

Morisako

Napisany: 2004-09-04 Dodano: 2004-09-28 02:00:16

Ten wiersz przeczytano 602 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie