Oczy - gwiazdy moje - z nieba.

Przepiękny wiersz.

Cóż napisać - przepiękny wiersz i tyle....

Piękne romantyczne wyznanie...
Pozdrawiam :)

Czyż możliwe jest, aby się nie rozpłynąć ze wzruszenia
i zachwytu?
Nie przestawaj pisać, broń Boże !

Wszystkim jeszcze raz dziękuję za przeczytanie.

Przepiękny wiersz. Głosowałam wcześniej. Pozdrawiam
serdecznie :)

Czarna polewka i tak nic nie zmieniła jak widzę ;)
Pozdrawiam:)

Niezwykła Liryka.

Kłaniam się Autorowi i Wierszowi.

Na tak. Pozdrawiam

ach, co za wyznanie! (miłosne)

:-) Lubię Twój komentarz Jastrzu, choć nie zgadzam się
z Twoją naukowa oceną. Nie dlatego, że nie jest
prawdziwa. Tyle, że prawda naukowa zawsze jest
poparta wyjątkami. Ten wiersz jest właśnie o
wyjątkowości.

Wypełnione ciałem szklistym komory, przez które musi
przejść światło, żeby utworzyć obraz na siatkówce -
trzeba naprawdę wielkiej fantazji, żeby zobaczyć w tym
coś podobnego do gwiazd. (Gwiazdy świecą, oczy
pochłaniają światło.) A jednak...
Twój wiersz to nie jedyny znany mi utwór będący
wyrazem tego (powszechnego wśród poetów) złudzenia.

(Plusa masz i tak, bo wizja, aczkolwiek nie mająca nic
wspólnego z prawdą, jest piękna.)

To jest najprawdziwsze muśnięcie piórem,
artyzm,
z ogromnym podobaniem Wiersza,
pozdrawiam serdecznie:)

Liryka świetna.
szacun i głos mój jest twój

Ty, to jednak potrafisz czarować wersami.

Pozdrawiam Goldenie.