Piekło

jestem szczęśliwy

Milczę, stoję pod krzyżem swego nieznania,
samotny, pogrążony i niezrównoważony.
Lęk potępienia i unicestwienia.
preludium śmierci już rozpoczęto, reaquiem już gra.
Zorza ciemności zabłysła w czeluści, jest noc bez wschodu słońca, zwiastując złowieszczy brak końca.
Czy to jest piekło? Czy tak wyglądasz niechybny celu swego potępieńca?
Jakże mnie dręczysz obłędzie świadomości, utwiedzając mnie w swej bezosobowości.
Trwoga, przerażenie, Boga utracenie,
te trzy, z nich zaś największa jest Miłość zapomnienia.
Odmęty myśli piekła i sumienia,
nicestwią resztę mojego istnienia.
Nie chcąc już być, chcąc odejść w niemyślenia, nie czuć już nic i nie pamiętając, niczego nie pragnę tylko zasnąć chwilę i obudzić się nadzieją, że nie żyję.

autor

kier

Dodano: 2005-02-05 21:16:17

Ten wiersz przeczytano 426 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie