Pragnienie

odległe w czasie

A jakby się chciało znowu być tylko we dwoje…
z dziewczyną, kobietą, w półmroku pokoju,
i popaść na nowo w tę cudowną bezsenność,
i nigdy już, nigdy, nie wracać w codzienność…
I mieć tę świadomość, co od snów jest piękniejsza,
że jest się tak blisko, że noc najciemniejsza
otula nas sobą w płaszcz pstrzony gwiazdami,
porywa nas, rzuca, chwyta ramionami…

I tylko we dwoje. Cudowna bezsenność.
Gdy oczy zachłannie przeniknąć chcą ciemność.
Gdy pragniemy w swoje spoglądać źrenice,
przekraczać, poznawać kolejne granice
i poczuć na sobie tą nieziemską przyjemność,
dreszcz doznań, deszcz dotknięć, zmysłową namiętność.
I trwać tak, i wierzyć, że nic się stanie,
co mogłoby przerwać to nasze kochanie…

Tak w myślach mieć wiarę, żeś moim kochaniem,
już zawsze, na zawsze, wieczorem, nad ranem,
by budzić się i mieć przed swoimi oczyma
twarz jasną, i piersi, i rękę jej trzymać…
Dotykać palcami jej skóry jedwabiu,
czuć zapach jaśminu, pamiętać nazajutrz
to wszystko, jakby mogło być wieczne,
rozpalać swe zmysły na nowo jak świeczkę…

Pamiętać i uczyć się, pamiętać i nie spać,
rozumieć, ogarnąć, zrozumieć i wciąż brać.
Znów poczuć pragnienie tych splotów bez tchu,
tych czułych gestów, dotyku rąk, stóp…
I sycić swe ciało tym ogniem podniety,
być jednym, jedynym dla jednej kobiety,
czuć ciepło, na skórze mieć jednak ten dreszcz,
co ziębi tak błogo, co koi jak deszcz…

Przenikanie dusz dwóch. Przenikanie dwóch ciał.
Wrócić do tych chwil, kiedy świat się śmiał.
I zrobić ze sobą zwyczajny porządek,
który by dał siły na nowy początek.
Na nowe spojrzenie, na nowe kochanie,
na lepszą przyszłość i na lepsze trwanie.
I znowu pozwolił się cieszyć miłością,
jej ciałem, jej głosem i tą namiętnością…

autor

Adnotacje

Napisany: 2005-07-21 Dodano: 2005-07-22 08:53:10

Ten wiersz przeczytano 679 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie