tallit

Etz hadaat tow wera*

ziemia wypija ludzi i miłość
jak wino żeby zapomnieć
całuje ciemny błękit
nigdy nie oddalony

nazywaliśmy siebie tak
jak sylabizuje się nazwy miast
w których nikt nigdy nie zatrzymuje się
podczas drogi

szmer wiatru w drzewach odkrywł
wciąż od nowa milczenie i od nowa
w lustrzanych liściach cytryny
serce czasem odpowiadało skowytem
z dali najciemniejszej nocy

zaciskając palce jakby chciało ukryć w dłoni
echo słów których nie wypowie
bo każdy sen kończył się na pustyni pod drzewem
gdzie stary derwisz tłukł na ciężkiej stolnicy
zielone oliwki

szkoda byliśmy pięknym wynalazkiem

*Drzewo Wiadomości Dobrego i Złego

autor

Amadeusz

Napisany: 2008-02-08 Dodano: 2008-02-08 22:11:41

Ten wiersz przeczytano 634 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie