MODLITWA NARKOMANA

„Boże proszę pomóż!”
To już nie są moje słowa
Ból stał się rutyną
Towarzyszy mi jak brat.
Uśmiech taka dziwna rzecz
Skierowana do mnie w głąb
Usta nie powiedzą nic
Ułożone w milczenia znak
Oczy całkiem nie obecna
Zapatrzone gdzieś tam w dal

Pewnie chciałabym powrócić
Ale ludzie to już nie mój świat
„Tam” mi dobrze
Potem wraca dziki strach
„ Hera” to mój chleb
Wprowadza w ekstazy stan
Łudziłam się że będę sama decydować
A to „Ona” prowadzi mnie jak chce
Nie, nie jest dla mnie bogiem
Po prostu stała się nałogiem

Nie potrafię wołać o pomoc
Przeraża mnie ludzi tłum
Zamknięta w szklanej klatce
Mam swój własny świat
Jestem dla siebie przyjacielem i wrogiem
Jednocześnie diabłem i bogiem
Nie stać mnie na łzy
Choć modle się o to do siebie
Nie długo zapukam do śmierci drzwi
Z moją modlitwą narkomana na ustach

autor

kelly:)

Napisany: 2004-12-10 Dodano: 2004-12-10 22:20:17

Ten wiersz przeczytano 1960 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie