Bezdroże raju

Wraz z upływem czasu wszyscy poodchodzimy. Niestety, z
pewnością większość bez pożegnania.
skłaniasz czytelnika do refleksji nad przemijaniem.
Pozdrawiam
Marek

my jako trybiki w machinie czasu... tak, to my...

Smutny wiersz... dobrze oddana melancholia jaka
pozostaje w nas... już po pogodzeniu się ze statą
bliskich osób. Pozdrawiam:)

pustka istnienia...nicość...brak wiary...żegnamy się z
bliskimi, pozostaje ból i rozpacz

Wszystko mija, zostaje pamięć i zaduma, ale póki co
cieszmy się istnieniem na tym pięknym świecie.
Pozdrawiam :)

"pozornym sensem" i tu wkrada się filozofia życia,a
nie można żyć bez tego napuszonego słowa "sens",po
przeczytaniu wiersza zaczęłam się zamartwiać i
uciekam,wiersz b.dobry,pozdrawiam

Czyżby Mały Książe...?

Bardzo ciekawy wiersz, a bezdroża coraz bardziej
widoczne i tylko czekać kolejki, puki co to głowa do
góry...powodzenia

Także i moich kilku kolegów poszło już lipową aleja do
miejsca gdzie my dopiero podążamy...zamyśliłem
sie...pozdrawiam

przemknęli ziarnkiem piasku
w klepsydrze czasu
misterium życia ...twego mego...naszego

"przemknęli ziarnkiem piasku
w klepsydrze czasu" ciekawe metafory

coś ten deszcz tak działa...zgrozą wieje..pozdrawiam

witaj, pięknie choć smutno, "chłopcy odeszli jak
ziarnka piasku", pozdrawiam serdecznie.

tak, za dużo dopełniaczowych metafor "bezdroża raju,
ziarnko piasku, klepsydra czasu, misterium życia,
nicość istnienia", ta ostatnia najgorsza, ale pierwsza
do przyjęcia :)

Usiłuję złapać na dopełniaczówce, ale jakoś nie umiem
:)..Only tytuł :).. M.