Biała dama
Biała dama zeszła dziś z obrazu,
białej damie zachciało się pić.
Nie znikała dotąd ani razu,
teraz jednak zapragnęła żyć.
Rozprostuje kości zesztywniałe
i wesoło skoczy razy trzy.
Nieruchomo stojąc lata całe
o prawdziwym życiu miała sny.
Zdolny malarz dał jej smukłą postać,
rude włosy, które rozwiał wiatr.
Lecz nakazał w złotych ramach zostać
i z wysoka patrzeć na ten świat.
Ale ona pójdzie dziś wieczorem
na godzinę, może i na dwie
gdzieś na spacer, już tryska humorem.
Będzie tańczyć, będzie bawić się.
Kiedy rano do obrazu wróci
i zastygnie tak, jak malarz chciał,
nudną pozę znowu nocą rzuci,
jak Kopciuszek pobiegnie na bal.
Dodano: 2014-01-25 12:14:31
Ten wiersz przeczytano 2237 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Bardzo fajny wiersz, myślę, że warto dopieścić za
radami krzemanki.
To "rzuci" można też zamienić na "zrzuci"
Bardzo mi się podoba :)
Również i mi się podoba. Coś innego i ładnego.
Pozdrawiam serdecznie
Msz korekty wymaga interpunkcja, ale nie podejmę się
bo nie czuję się na siłach.
Bardzo podoba mi się opowieść o białej damie, której
ciasno było w ramie. Zamiast "patrzeć na ten świat"
przeczytało mi się "spoglądać na świat" i zamiast
"znowu nocą rzuci" "znów nocą porzuci", wiadomo że to
takie czytelnicze marudzenie, bo wiersz
fajny. Miłego dnia.