Bitwa o Albion

„Never in the field of human conflicts was so much owed by so many to so few – nigdy w dziedzinie ludzkich konfliktów, tak wielu nie zawdzięczało tak wiele, tak nielicznym” [Winston Churchill]

Ranne powietrze w dzień niespokojny
Drży nasycone mdłym smakiem stali
Nozdrza drażnione zapachem wojny
Pasy zapięte! Wystartowali!

Pną się mozolnie z ziemi ku górze
Wyimaginowaną drabiną
Przyjaźnie skrzydłem machnęli chmurze
A drugim słońcu z uśmiechem skiną

Kwitną już w dali czarne bukiety
Lecz bohaterów nie zmorzy trwoga
Pędzą jakoby sprinterzy do mety,
By jak najszybciej dopaść do wroga

Klucze, eskadry i dywizjony
Ze zgrzytem się zwarły w śmiertelnym kole
Szczerzą się zęby, błyskają szpony
Pierwsi pechowcy strzaskani już w dole

Kolejni jakby rażeni gromem
Gdy grawitacja zaprasza z otchłani
Za chwilę marnym staną się złomem
Pole usłane już maszyn szczątkami

Jak smoki zajadle ziejące ogniem
Prują zaciekle bólu seriami
A ciosy wroga przyjmują godnie
Żaden honoru swego nie splami

Zaiste podniebni to akrobaci
Czasem któryś jak żagiew w płomieniach
Żywot śmiercią herosa utraci
Jak Ikar tracący swoje marzenia

Niejeden pocisk kadłub przewierci
Niejeden z nich przedziurawi skrzydła,
Lecz kto choć raz uniknie śmierci
Ten odtąd z ową już zawsze wygra.

dzisiaj mija 66 rocznica kulminacyjnego momentu powietrznej bitwy o Anglię. W bitwie tej niepoślednią rolę odegrali polscy piloci, walnie przyczyniająć się do odparcia niemieckiej Luftwaffe.

autor

!lyricson

Napisany: 2006-09-14 Dodano: 2006-09-15 10:42:31

Ten wiersz przeczytano 753 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie