Boże ratuj mojego syna

Straszny dzień, nie do wiary, wypadek w pracy,
piątek trzynastego. Zagrożenie wzroku.
Rozpacz, pewno wiecie co dla matki znaczy?
Syn dwadzieścia jeden lat, będzie żył w mroku.

Szpital, operacja, wyjęcie metalu,
wylew krwi w gałce ocznej, do ciała szklistego.
W domu wielka rozpacz, nasze serca w żalu.
Szukam biedna pomocy, dla syna chorego.

Jadę z synem do Krwawicza, do Lublina,
trzydniowa kolejka pod jego parkanem,
widząc zagrożenie u mojego syna,
zmęczona rozpaczą, zemdlałam nad ranem.

Rano, na trzeci dzień Profesor nas wzywa
bada oczy syna, jakieś krople daje.
- Ratuj Profesorze! Rozpacz się odzywa,
to jest syn mój miły. Serce moje staje!

Kilku asystentów bada oczy syna
profesor ocenia swych uczni niuansy,
- Usunę ci oko, infekcji przyczyna,
prawe zobaczymy, chyba też bez szansy.

- Żal mi ciebie chłopcze, będziesz niewidomy
klepie po ramieniu zbolałego syna.
- Mamo bardzo proszę, wracajmy do domu,
bo najbliższy pociąg mamy za godzinę.

Idziemy pod rękę ulicą Lublina,
każdy w swoim sercu walkę z bólem toczy.
Tak bardzo mi szkoda kochanego syna,
Który z łez ociera ociemniałe oczy.

Ból rozrywa gardło, serce smutno bije.
Co ja powiem dzieciom? Prawdę. Nie, nie mogę.
Chociaż ociemniały, ale przecież żyje.
Będę żyć dla niego, w życiu mu pomogę.

Przyjazd do Kanady przyniósł mi nadzieję,
chociaż lat trzydzieści mija od wypadku.
Krótka operacja. Serce mi szaleje!
- MAMO JA CIĘ WIDZĘ!!! Widzę ciebie matko!

Pomyłki lekarzy kryje ziemia.

Piszę ten wiersz w wielkim roztrzęsieniu. Ciężko mi to wspominać, ale czasami muszę. Dziękuje za uwagę.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2015-08-18 Dodano: 2015-08-18 22:24:23

Ten wiersz przeczytano 2276 razy

Oddanych głosów: 39

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie