chwila

Chwila rozpięta na czasu piersi,
zlękła ciuchutko modlitwą szeleści,
wie, że trzeba będzie zaraz iść
- tam, gdzie miliardy chwil dalej mogą żyć.

Choć strach jej łzę wyciska bladą,
choć cieżko porzucić tę kulę starą,
ona wie, że czas nie zatrzyma się,
bezlistosny, będzie wiecznie do mety biegł.

Ostatni raz rzuca okiem na lasu smutne kołysanie,
patrzy na ziemię od krwi sytą, niemą,
tysiące mogił przykrywa pytaniem - dlaczego?
I odchodzi zawiedziona w wieczność...

Na czasu piersi rodzi się nowa chwila,
koi was zapomnieniem,
wasze rany opatruje pustym uśmiechem...

autor

LenaLaut

Napisany: 2007-11-30 Dodano: 2007-12-03 00:02:52

Ten wiersz przeczytano 584 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie