przemijanie

Rozlane światło przyćmione szarym niebem,
z żółtych liści wyczytuję koniec lata,
a nad brzegiem rzeki wiatr toczy się pospiesznie
i wyszeptuje zaklęcie mu znane przez lata.

Wyblakłe kolory zmącone szarością,
świat się starzeje tak szybko, tak spiesznie,
jego zielone korzenie wysysa czas,
a drzew kościec drży, gubiąc liści szal.

Rzeki pierś wznosi się gwałtowniej,
woda rzuca się gniewnie o czerstwy brzeg,
jakby wiedziała, że zaraz utonie,
wykrzykuje falą swój starch i w lód przemienia się.

Nagle milknie ta udręka,
w zimowym płaszczu schowana już nie walczy,
na ponowny słońca blask czeka,
i milczy uparcie, niepokonana.

- W następnm roku odrodzi się sama...

autor

LenaLaut

Napisany: 2007-11-30 Dodano: 2007-12-02 01:09:17

Ten wiersz przeczytano 549 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie