Czarne źródło

Poza horyzontem marzeń,
w krainie cieni minionych zdarzeń.

Tam, gdzie agenci Słońca nie mają dostępu
i Księżyca srebrnych nie słychać nut.

W miejscu, głęboko uwięzionym pod kości i krwi górą.
W mentalnym uścisku kleszczy zapomnienia.

Leży czarne źródło wód trujących,
mieszaniną wspomnień i żądeł kipiące.

W nim to, pęknięte kawałki luster, pogniecione fotografie i fragmenty marzeń,
niczym szare ryby, pod powierzchnią błyskają.

I zdarzyć się może, że ten ściek wyleje,
falami depresji, rozpaczy i szaleństwa nas zalewając.

Gęste niczym smoła fale, opadają,
pożerając oczy pełne kolorów i świat radości.

Jak tedy, pośród ośmiorniczych macek ciągnących nas w dół,
dojrzeć mewy biel.

Dlaczego tak trudno ściągnąć z powrotem poza horyzont marzeń,
bestię co w krzywym uśmiecha się lustrze.

autor

czlowiek we mgle

Dodano: 2009-04-29 10:51:44

Ten wiersz przeczytano 661 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie