Czasami coś mnie tak przygniata

Chwilami coś mnie tak przygniata,
siada na plecach, dusi w płucach,
że czuję bliski koniec świata,
i wówczas wszystko nagle rzucam.

Biegnę na oślep w dres ubrany,
pochłaniam metry tras zielonych,
tak jestem strachem opętany,
czasem co ginie gdzieś skreślony.

Ludzie mijają mnie zdziwieni,
widok przedstawiam dość szalony,
cały zsiniały, twarz w czerwieni,
i wzrok wpatrzony w pól zagony.

A ja wciąż pędzę jak natchniony,
mijam co jest do omijania,
bój musi zostać zakończony,
nim się zatraci czas biegania.

Ten przyszedł nagle, tak z niczego,
chwyta za serce i przygniata,
bez sensu nawet wiadomego,
biec muszę sam na koniec świata.

Żegnam rodzinę, wkładam dres,
ruszając w drogę pełen chęci,
aż po zmęczenia mego kres,
który do biegu mnie zniechęci…

autor

Grand

Napisany: 2009-03-10 Dodano: 2009-07-19 10:23:11

Ten wiersz przeczytano 427 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie