cztery kąty

uderzyłam pięścią w ścianę chciałam się przebić do innych ludzi
wznieciłam tylko trochę kurzu który gryzł mnie w nos
gdy stamtąd wychodziłam

na ulicę pełną rozmytych solą twarzy
po człowieczemu upstrzonych codziennością
mój świat jest bezradny bezsilny zgarbiony
rozsmarowany na nierównych kromkach chleba
nigdy nie będę wiedzieć więcej pożądać bardziej kochać silniej
to takie piękne
że ktoś komuś kiedyś
gdy ja sama

cztery kąty a za plecami
myśl jestem tak długo
jak tylko tego zechcesz

autor

Areis

Napisany: 2011-05-04 Dodano: 2011-05-11 22:10:25

Ten wiersz przeczytano 476 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie