Z deszczu pod rynnę

niebo płakało przez pryzmat szczęscia
bo wtedy piękna była pogoda
błądziłem w głowie po różnych miejscach
patrzac jak kapie spokojnie woda

kap kap

szedł dzieciak z psem na smyczy
ten mu umknął przez muchy w nosie
wtem krople jego pełne goryczy
w kabaretowym spoczęły losie

kap kap

obmyły łzy słone promienne odłamki
co się zrodziły z białej szyby
zaraz sąsiedzi pociągną za klamki
szykując ze złości swe słowne dyby

kap kap

nagle zza rogu wypłynęła rozmowa
błaha i prosta jak szpilka
w pewnym momencie zawarła dwa słowa
i wraz ze śmiechem spadło łez kilka

kap kap

a w miejscu gdzie zawsze się dobrze marzy
gdzie ptaki spiewają w zielonej koronie
widziałem łzy zastygłe na twarzy
i utęskonione za sobą dłonie

*

tak tkwiłem samotny przez jakiś czas
wpadając z deszczu pod rynnę
spojrzałem na nich jeszcze raz
wspomnienia stały się płynne

autor

Codeguy

Dodano: 2005-06-10 21:10:41

Ten wiersz przeczytano 587 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie