Dom nędzy

Niby Pan nasz,
czuwa jeszcze.

Wzrokiem mierząc stare okna
i puste ściany mego domu.

Domu nędzy..

Cień uwalnia martwą ciszę
i obejmuje szeptem,
resztki mego mięsa.

Domu nędzy upragnionej..

Miłości utraconej
w kajdanach duch twój,
daremnie tu szuka.

Domu nędzy nieskończonej..

Bez miejsca na Ziemi
tułam się od kiedy
odeszłaś ode mnie,
na wieki.

Domu nędzy więzionej..

O zimnie i chłodzie opowiesz,
jak dom nędzy
tyś postawiła,
nad moim grobem.

autor

Paweł Rymarz

Napisany: 2009-05-29 Dodano: 2009-05-29 19:24:14

Ten wiersz przeczytano 661 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Toniczny Klimat Mroczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie