Dotyk Duszy Pana

Budząc się o świcie,
ranka pewnego
źrenice me ujrzały nieznajomego.
Przepasany świetlistą wstęgą złocistą
czytał me myśli swą duszą czystą.
Intencje Jego - z początku niezbyt wiadome,
jednak serce - czynu zupełnie świadome.
I nie wstając z łóżka oddawałam się Jemu,
czując się wspaniale - nie wiedziałam czemu.
Nagle doświadczyłam czegoś niezwykłego,
gdy dotknął swą duszą serca mojego.
I od tej pory więź mocna nasze serca trzyma.

Nie odchodź jeszcze Panie!
Bez Ciebie w mojej duszy znów zapanuje zima...

autor

this*day

Dodano: 2006-05-12 21:45:55

Ten wiersz przeczytano 585 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie