W drodze do siebie

Myśli człowiecza, co przez czas przepływasz,
kropla po kropli spisujesz nasze dzieje,
strumienie uczuć rzeką w dusze wlewasz,
i wszystko dajesz i nie dajesz wiele.

Ponad wizjami, ponad kres ulatasz,
gdzie mądrość serca wiedzie nas do granic,
odnalezieni na bezkresie świata,
tańczymy życia obłąkany taniec.

W drodze do siebie, zbłąkani wędrowcy,
przewodnią myślą uzbrojeni w cele,
sobie oddani i sobie tak obcy,
jedność rozbita na cząsteczek wiele.

Myśli Ty moja, Ty mi bądź natchnieniem,
prostuj me drogi, płoń gdy sens zamiera,
mym własnym wrogiem bądź i przyjacielem,
pokutną szatą czyny me ubieraj.

autor

smutne oczy

Napisany: 2007-09-05 Dodano: 2007-09-06 00:06:04

Ten wiersz przeczytano 420 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie