Dwie wrony

Usiadły dwie wrony na gałęzi klonu,
I jęły wyzywać siebie bez pardonu.

Takie wydawały z swoich dziobów kląski,
Aż wkrótce czerwone klon miał już gałązki.

Ptaki nie zważały zacięte w tym sporze,
Że kłócą się one przy ludziach, na dworze.

Gdy ci dla spokoju i ciszy parkowej,
Przyszli by dotlenić spracowaną głowę.

Lecz zamiast wytchnienia, słyszą tylko spory,
Wyczyniane poprzez dwa, skrzydlate stwory.

Wstydzili się ludzie, klon wciąż był czerwony,
Tylko nie sprawczynie czyli głupie wrony.

I tak do wieczora spędziły w tym stanie,
Który opisałem krótkim wierszowaniem.

A skąd wzięły wrony nastrój taki zgniły,
Mieszkają wśród ludzi...to się nauczyły.

autor

Grand

Napisany: 2009-06-18 Dodano: 2010-04-30 10:24:15

Ten wiersz przeczytano 379 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie