z dzieł entropii lub piwniczne...

diamentowa tiara. gdy przedstawili mnie carowi.
rozpoznanie ternu na oślep, dotykam lodowych ścian.
bałam się, jak nigdy w zyciu.

myślałam o baby, o tym jak Pierre gładził go po włosach.
jak czule kazał wymawiać samogłoski w niemieckim.

de zesde zintaug. tuż pod powierzchnią skóry,
czai się chorobliwie ludzki obieg wokół własnej ośi.
system przyciągania krwinek - niezaprzeczalnie
powodujący ruch najsilniejszego z mięśni. a jednak,
tak odporny na bodźce z zewnątrz, ukryte w strachu.

w modle, co klepał rasputin, jak po ramieniu,
na pamięć, nauczyłam się zaklęć brodatej magii.
egipska bawełna. ten właśnie dotyk zbawia opętanych.
a to tylko młoda baest wpatruje się w szybę, szukając siostry.
bliźniaczki, oderwanej kawałkiem szaleństwa od Rodziny.

słychać kroki odbite o kamienne schody i
symbol ukryty w spadającym przypadkiem kluczu.
idzie jurowski, z towarzyszami.

muszka dla Mikołaja. na niej wzrok rewolucjonisty.
przed balem, dał mi niezwykły prezent na wielkanoc.
od Fabergé. front, aurora i zimowy. zapadam w sen,
od pierwszego do ostatniego wystrzału.

zginęłam ostatnia - ja Aleksandra - z zawodu caryca.

autor

Kornelius

Dodano: 2010-02-21 12:27:27

Ten wiersz przeczytano 477 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie