Dzień za dniem...

Jakież to było szczęście; budząc się we dwoje,
mogła słyszeć słowa, jak mantra powtarzane,
padające z ust ukochanego, kiedy przytulając,
na dzień dobry mówił: dobrze jest nam razem.
...
Dzisiejsze poranki porankom są nierówne;
z niepokojem często balansują na granicy
osamotnienia z melancholią, kiedy indziej
próbują wywołać słodkie uczucie wolności.

Budzenie się ze świadomością bycia samej
w życiu i w łóżku nie napawa optymizmem,
ale kiedy za oknem słychać ptasie śpiewy,
nasuwa się jedna myśl; żyję, więc jestem.

autor

_wena_

Napisany: 2019-02-28 Dodano: 2019-02-28 12:34:17

Ten wiersz przeczytano 5858 razy

Oddanych głosów: 94

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie