Gnicie (czystość i brud)

Nie potrafię powiązać ze sobą tych trzech układów:
rozrodczego, wydalniczego i umysłu
Rozrodczy gnębi coś w rodzaju braku prawdziwego orgazmu
Wydalniczy po prostu to źródło niepokoju
przechodzącego w bolesny skurcz
Nerki też zwapniałe trochę, jakby pozostał na nich
osad tego z czym sobie nie poradziły
A umysł żre kompleks mniejszości, poczucie brudu
i robienie rzeczy, o które ma się pretensje

Jak dziwną jest granica brudu i czystości,
wszędzie wdziera się chyba gnicie
Czym jest gnicie? To sfera czasu i zjawiska rozkładu
Są miejsca, których należy unikać. Domy Drakuli
Żywy, czy raczej zdrowy, ma swój wachlarz,
przydział materii i czasu,
nie powinien stykać się z nieczystym
To królestwo z dna oceanów, resztki sprasowane
pod ciśnieniem, trupi jad, zbędna myśl
To należy do szczurów, mrówek i much
Im nie szkodzi. W nas to gnicie. W nich to życie

Gnijący umysł i ciało gubi swą harmonię,
niepotrzebne gesty, niepotrzebna ciekawość,
ruchy powiek. Zawsze jakoś przekroczy się tą miarę
w sferę grobów, gnicia, czynów obok życia,
raz gorączkowych, a raz zimnych -
nieużytecznych aktów niemocy codziennej
Żydzi jednak mieli rację. Trzeba unikać cmentarzy i brudu
Ale to trudne, przecież to jest we mnie
Gnicie jest we mnie. Trupi jad,
powietrze z klatki grobowca, brud, nieporządek
Apatia. Drakula walczy wciąż ze skamienieniem,
ale ciągnie za sobą bez sensu zatrutą ziemię i rodową dumę

Dla każdego co innego jest tym gniciem
Trzeba balansować swym życiem
Idę aleją i ten kasztan jest już w świetle sfery nocy
Filmy z wakacji przerażają, jak studnia z Ringu -
grozą odwrotnych pustych stron
Patrzę w oczy ludzkiego dwunożnego śmiecia
i dotknąłem ścierwa chorej duszy
Zapędziłem się na tyły dzielnicy bez potrzeby,
a tam oblazły mnie mrówki i wątpliwości
i nie można nigdzie znaleźć pryszniców
Idę gdzieś myśląc o powrocie, stoję w miejscu,
w poczekalni u wróżki, zmieniłem zdanie, wychodzę
Robię coś czując bezsens, niepotrzebny seks, leki, znajomi
Przekroczyłem granicę rozkładu dla siebie
O jak bolą te zbędności, nienaturalności, bezdroża
Ale jak to omijać, gdy świat jest olbrzymi,
a niuanse decydują czym jest trupi jad

Owszem wiem, że przetwarzam i rozkładam też,
ale wydalam. Potem mam się z tym nie stykać
Me ciało i duch mają być czyste
Wzrastać. Mieć swoje tory jak planety i ptaki
Ma ich nie toczyć rak
Mam uciekać od legowisk wampirów, od miejsc,
gdzie krwawy księżyc zachodzi w pomroce cmentarza,
gdzie dziwki zajęte są wciąż na trampolinie
do swego lepszego życia
Zresztą ja sam jestem na takiej trampolinie
i się wybijam i wybijam i wybijam,
aż zapada zmierzch

Czystość to ruch pełen spokoju. To dzień pełen celu,
radości bez obaw
Czyste ciało nie staje się żerem,
nie trzeba ciągle stać z boku i leczyć
Ludzie nie stają się zwierzętami. O nie -
tak mówiąc nie rozumiemy natury
Ja chcę być człowiekiem, a nie..
i właśnie nie zwierzęciem powiem, bo nim nie jest
wstyd być, a tylko..
ludzkim śmieciem,
zagubionym dwunożnym stworem,
co nie ma swych dróg, pokarmów i miejsc i pór
na czuwanie i sen

Przyroda nie znosi próżni,
choroby, muchy, wampiry i szczury
zapełniają próżnię
Gdy wygasa życie kwitnie gnicie
Pająki rozbiegają się po kątach
Może w ogóle życie to gnijąca pustka

autor

Belamonte

Dodano: 2009-10-06 22:49:19

Ten wiersz przeczytano 997 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Groteska Klimat Mroczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie