Gwiazdy

Za wzgórzami tli się ogień
Gwiazd.
Zawsze patrzę na nie w ten sam sposób.
Będę, choćby miały spalić cały świat.
Choćby miały zabrać mi dom.

Nie wyznaczają czasu,
Nie mówią, że masz biec,
By potem stanąć w miejscu.

Za mądre są na jakiekolwiek słowa.
Gdy kiedyś jednak zaczną mówić,
Wyleczą głosem,
Będą nagrodą.
Wdzięcznością w oczach dziecka,
Sytym posiłkiem bezdomnego.

Gwiazdy, gdy zechcesz,
Mogą stać się najlepszym kumplem.
Czas zwierzania właśnie nastał.
To nie jest tak ,
Że patrzysz w górę i już to czujesz.

Zasypał srebrno-biały śnieg
Chwilowo całe niebo.
Prawie turkusowy deszcz
Godzine temu na dachach domów się ślizgał.

Daj, choć trochę słońca,
Choć trochę cienia nadziei
Na powrót gwiazd.

Wtedy uwierze, że wszystko może się zmienić.

autor

Wiśniowy Budyń

Napisany: 2008-12-25 Dodano: 2009-01-15 14:06:21

Ten wiersz przeczytano 758 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie