Jeszcze pamiętam...
To były czasy, myśmy przetrwali,
jeśli pamiętam nie narzekali
nawet socjalizm nas nie przerażał,
nie dokuczała też zbytnio władza.
Za chlebem stałam ze dwie godziny,
do dzisiaj znam smak margaryny,
bardzo lubiłam smalec z cebulką,
byłam chudziutka, prawie jak piórko.
Mogłeś mnie wtedy nosić na rękach,
bez przerwy mówić o moich wdziękach
poziomki dawać z liściem paproci,
a pocałunki zamiast łakoci.
A wieczorami grały cykady,
w pochmurne dni zaś były warcaby,
nosiłam dżinsy , halki, korale
a zmartwień chyba nie miałam wcale.
W lecie na niebie świeciło słonko,
pamiętam akcje walka ze stonką
w jesieni dymy wiły się smugą,
letnie miłości leczyłam długo.
Nadmorski piasek do dziś pamiętam,
nie miałam wcale zgrubień na piętach
co prawda stałam długo w kolejkach,
aby cokolwiek kupić na święta.
Ale te czasy wspominam z łezką,
i ten komplecik w kratkę niebieską
a ile świetnych planów na życie,
część się spełniło, nie uwierzycie..
fryzjerka
Komentarze (10)
Ja jestem za młoda, żeby te czasy pamiętać aż tak
dobrze, ale z tego co wiem i conieco pamiętam ... nie
ma za czym aż tak płakać. Wtedy ludzie płakali za
czymś innym - za wolnością ;)
Ładnie napisany ten Twój pamiętnik. Ja też to wszystko
pamiętam z pominięciem cykad, których nie słyszłem z
uwagi na lekki feler słuchu. No i jeszcze nikt mnie
nie nosił na rękach. Urodziłem się prawdopodonie za
ciężki.
wzruszyłam się tymi wspomnieniami, chleb z margaryną,
smalec z skwarkami i do tego kiszony ogórek , to były
inne czasy , życie jakby innymi torami biegło nie
gnało tak szybko do przodu. Miło było wejść w te
wspomnienia.
Jeszcze będziecie tęsknili za "Komuną"- to mawiał mój
tato i miał rację - doczekaliśmy.Ale mamy,co mamy,
brak może życzliwości na codzień - pięknie , tylko
młodzi nie chcą wspominać tego,Oni wolą swoje ługi -
bugi! Wiersz prima - samo życie.
Oby jak dla mnie te czasy nie wróciły ,ruszyłaś moje
wspomnienia i to miło obejrzeć się za siebie i
uśmiechnąć.
Leciutko piórko śmigło po papierze , że się spełniło
ja ci uwierzę. Wspominasz czasy mgiełką osnute,
kolejki wielkie przyjęcia sute. Tańce na deskach
,miłość platoniczną i mowę wodza wręcz lakoniczną .Co
nam zostało z tych lat w pamięci, że mimo biedy były w
nas chęci.
Gratuluję. Nie wszystkim się tak powiodło. Lekko
piszesz. Dobrze się czyta takie śpiewne wersy.
Czasy te w których praca była dawało wielu ludziom
odpoczynek i radość zawsze dobrze się wspomina Dobry
wiersz
Z łezką w oku czytam Twój wiersz, bo wspomina czasy
choć trudne to jednak pełne życzliwości ludzi.
Wiersz pod każdym wzg..niesamowity..z moich czasów..i
emocji..tych lat..pozdrawiam cieplutko