Kamienie i głazy

Nie uciszysz głosu gotującej się wody ?myśl własna?

Iść drogą i potykać się o kamienie
które jak w betonie twardo stoją na ziemi
to wielkie nieszczęście, pech na drodze życia
takiemu los niczego nie umila

Stoją i zawadzają, szydzą z potknięć o nie,
okazują zadowolenie, nie ruszysz ich z ziemi.
Gdy spojrzysz na nie bliska wszystkie podobne do siebie,
o tych samych nieprzyjemnych licach.

Są szorstkie na swej powierzchni, kształtem nieforemne,
mimo, ze kamieniami, wydają dźwięki nieprzyjemne.
Zawsze naburmuszone stoją i czekają, jakby tu komuś zaczepić o nogi,
jakby okazać swą wyższość, stać zawsze u drogi.

Żadnego pożytku, z nich nie ma, po prostu są, i wołają o pomstę do nieba.
Spoglądam to na jeden, drugi, dziesiątki szorstkich nieprzyjemnych kamieni,
to jakbym widział ludzkie twarze, w grymasach,
w których nie ma radości, złość i pycha się mieni.

Taki jeden z drugim nawet miłym spojrzeniem się nie podzieli,

od dobra i pomocy innym wszystko go dzieli
Sam sobie jest panem i kłodą życia dla innych,

nie martwi się tym, bo nie wie,że jest czemukolwiek winny.

Zachowuje się jak pies ogrodnika, sam nigdy nikomu nic nie da.
Garnie ku sobie i chełpi się tym co zdobył najczęściej nieprawidłowa drogą.
Ktoś przed wiekami wymyślił dla nich nazwę, i nazwał ich egoistami.
Ego wiadomo - końcówka - są zawsze w swym życiu sami.

Mój wiersz to ugorowe poletko
nasadziłem na nim same kąkole
jest pokrzywa i perz
Gdzie spojrzysz suche badyle

Pokazałem nas w prawdziwych w kamieniach
I ja tam wśród wielu jestem, tak mniemam


Autor:slonzok
Bolesław Zaja
Poetazeslaska.com

autor

slonzok

Napisany: 2013-08-20 Dodano: 2016-08-20 06:32:40

Ten wiersz przeczytano 770 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie