Katastrofizm zakochanych

Rzeczywistość bez przerwy wyrzuca noże
Jest coraz gorzej - g o r z e j ... Gorzej!
Niewiem co robić, nie śpie wśród złej nocy
bo mi ślepy kamień zamknie zlane oczy

Stoik mi doradza - dla rozumu zniknąć
ale Cor wyrzuca ogień swój - aż przykro
I ta romantyczna wojna o dziewczynę
będzie strzelać, karcić -nim żalem nie spłynie

Nie wiem co mam robić, kocham, ale ginę
Gram na szatach strateg, po tłach piekła płynę
Tyle już oddałem, zapaliłem wiarę
a niemoc rozdaje tą nieszczęsną karę

Co ma być to będzie, ale brak sił
Umysł kipi czarno z moich rannych żył
To jest takie straszne, bo Bunt chwali wiatr
który nie dociera do spełnienia kart

Chyba się nie uda, rozstań cyfra gna
choć tego nie chcemy, bo miłość tak trwa
ale Sens stracony, zapatrzony weń
dość tych wspólnych cierpień, choć kochamy się

Chcę byś śmiech oddała, zapomniała tak
tą słodycz w Poznaniu, pocałunków szlak
boś się strasznie zżyła, lecz ten czas krwawi
nie wiem tak naprawdę gdzie jesteśmy My

Niewiem co mam robić, chyba zniknę w mgle
Chcę coś znów ocalić, ciągle mylę się
Chce byś była przy mnie i ty tego chcesz
ale rzeczywistość stawia sens na Dnie.

jeszcze nie koniec.

autor

Uranos

Napisany: 2006-09-22 Dodano: 2006-09-22 15:45:07

Ten wiersz przeczytano 546 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie