Klatka
zamknąłem się w klatce
aby nikt mnie nie zranił
lecz klatka sama zaczęła mnie ranić
kiedy chciałem wybiec
uderzając w kraty
ściana imaginacji
zmalałego ego
lecz nie na tyle małego
by przecisnąć się przez kraty
gęste jak linie papilarne
Nie widać światła
przytłumione i spolaryzowane
zjawiska fizyki
lecz nie zniszczę fizyką tej ściany
usiadłem w rogu i płaczę
krzyk mój
prośby
błagania
szału
Uwolnij mnie
otwórz klatkę, bo od środka
zamknąłem się
zawiązany supłem gordyjskim
czekam na uwolnienie
przyjdź
niech klatka
sama zniknie
autor
Dairya
Dodano: 2008-04-28 23:31:27
Ten wiersz przeczytano 504 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
czytałem od końca, ma sens.
Nie pamiętam kiedy ostatni raz czytałem tak wymowny
wiersz,wspaniały przekaz i doskonale oddane
zjawisko,wiersz napisany czystym cierpieniem...piękny
w swym żalu i smutku