Komar

nie było tam świeczek i tortów, długich okrzyków
rodziny

wkroczył przez szczelne drzwi dorosłości,
z osiemnastoma klamkami i jednym wyjściem.
prowadziły go za cienką rękę po ciemku,
nareszcie mógł otworzyć szeroko powieki i
uwolnić się z objęć ciasnoty, odfrunąć na zawsze

zaczął czuć

do góry nogami, na brzuchu pełnego czerwonych
farb, obok palet i pędzli ciągnął ręką na północ,
tudzież na zachód. nareszcie mógł namalować
własny świat, mógł się napoić cierpieniem innych

malował aparatem

rozumiał, że został stworzony, abyśmy nabrali
szacunku do much

autor

Essense

Dodano: 2008-07-14 18:56:37

Ten wiersz przeczytano 704 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie