Kraina samotności

Rozdajemy pocałunki niczym kwiaty...
Umawiamy się za kwandrans, na kwadrans w czeluściach nieba siódmego...
Wieczorami, gdy bramy już zamknięte,
siedzimy bojąc się samotności...
Ona zawsze przychodzi tak nagle, bez zapowiedzi...
Obejmuje nas ramieniem smutku, i ociera łzy...
Ociera łzy wylane ku jej czci,
których ocean gdzieś w jej krainie się znajduje...
Samotności kraina...
Kazdy ma w niej własne jezioro...
Które poczynając od niewielkiej kałuży staję się nagle niezmierzone, tajemnicze...
Lecz to cały czas twoje jezioro, twoje własne, i nie da sie nic zrobic, by je zmniejszyc...Tu wylałes cały smutek, zostanie tam na zawsze...
Tak, jak mały ubytek, w moim sercu...

autor

Smykolina

Dodano: 2005-08-27 16:00:49

Ten wiersz przeczytano 596 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie