kroki

udręka zamieszkała w kąciku mojej duszy,
gdzie pamięć kąsa mnie po kostkach.
uciekam przed sforą wspomnień
i wpadam w pułapkę lęku.
czy to życie mnie krzywdzi,
czy ja sama siebie?

tracę siły, lecz znowu biegnę,
jakbym nie wiedziała, że nie zdążę,
bo smutek odziera myśli z planów
i tuczy się samotnością.
cofam się, znosi mnie wiatr,
już nie uniknę popełnionych błędów.

czerń odbiera nadzieję kęs po kęsie,
aż poddam się i zrezygnuję.
żałuję niedocenianych chwil
i ludzi mijanych obojętnie,
nawet jeśli wtedy złych,
to teraz może dobrych i mądrych.

moje geny stają się są coraz krótsze
i skrzypią atomy rozpadajacego się ciała,
lecz nie ma recepty na ból odchodzenia.
dlatego w kolejkach do lekarza
ludzie leczą się rozmową,
jednak nie mogą uleczyć się z siebie.

co można zrobić z takim bagażem,
w okolicznościach danych przez los?
nie wiem. wciąż szukam odpowiedzi.
idę coraz wolniej, robiąc jeden krok w tył,
a potem dwa do przodu, dopóki wystarczy sił
i dopóki tli się iskra w skorupce serca.

(to stara zachwila - w trochę zmienionej wersji)

autor

szadunka

Napisany: 2020-09-11 Dodano: 2020-09-14 09:42:03

Ten wiersz przeczytano 910 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie