Kruche ziarno spelnienia

Schodami do szczytu spełnienia
Chcę dotknąć i poczuć swego pragnienia
Coś w duszy krzyczy, z nie spokojem oczekuje
Życie w przyciemnianych barwach mi maluje
Samotna noc z pustką dnia się łączy
Uśmiech z wyczerpanej twarzy nieustannie sączy

Bładze ciągle pośród wyblakłych kwiatów
Jako włóczęga pomiędzy zawziętością światów
Bezmiar marzeń zakopanych w ogrodzie ukrytym
Nie umiem się pocieszyć skarbem już zdobytym
Czuję głód serce nie zaznało sytości
Schowana w kąt, odczułam za dużo skromności

Pochylam głowę nad faktami bezlitosnymi
Do mety swych planów docieram krokami drobnymi
Czerpiąca z żywota siłę, zanikająca niewinność
Za wiele nieusprawiedliwionych kłamstw, zbyt natężona dziecinność
Nie potrafię się wznieść ponad ziemi kresem
Łzy i beznadziejne troski, zabijającym mnie stresem

Nachalna nienawiść przerywa sen spokojny
Z bezwzględnością nie chcę znów zaczynać wojny!
Muszę nieprzerwanie kroczyć po drodze utulonej w resztkach nadziei
Omijając nieznośne spojrzenia pogrążone w brudnej zawiei
Wieczny cień księżyca pada na zmęczone wspomnienie
Próbuję skryć je, zniszczyć, zatopić w zapomnienie...

Nie umiem odnaleźć się w otaczającej ciemności
Powodem może być brak potrzebnej do istnienia miłości

autor

MaRyLiN

Napisany: 2006-06-17 Dodano: 2006-06-18 19:38:27

Ten wiersz przeczytano 396 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie