Krzyk duszy
Krzyczy wewnętrznie ma dusza;
Rozedrgana świat porusza.
Krzyczy z emocji rumiana
Bo pragnie być zrozumiana.
Krzyczy ze strachu, boleśnie;
Płacząc wyrywa się we śnie.
Wśród innych dusz tak samotna
Bez ciepła Twego markotna.
Czy słyszysz krzyk mojej duszy?
Czy krzyk ten serce Twe kruszy?
Mnie, tak samotną wśród ludzi,
Zechcesz dotykiem obudzić?
Głęboko spójrz w oczy moje;
Odkryj czego tak się boję.
A gdy płacz mój Cie poruszy,
Wtedy dotknij mojej duszy.
A ja westchnę tak cichutko;
W ramionach Twoich mięciutko.
Na chwilę choć zrozumiana,
Na świecie tym już nie sama.
autor
sage
Dodano: 2012-09-10 17:00:38
Ten wiersz przeczytano 2598 razy
Oddanych głosów: 12
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Dusza-porusza, rumiana-zrozumiana, duszy-kruszy etc.
Klasyczna częstochowszczyzna, że aż dziw, iż nikt z
komentujących tego nie zauważył.
Delikatnie wykrzyczane.
Ciekawy.
Pozdrawiam:)+
Trudny temat, a jak zgrabnie napisany. Bardzo na +!
Dusza nie dość, że krzyczy, to aż zarumieniona z
emocji. Już to widzę oczyma duszy mojej (Lord Byron).