Liście

Pamiętam jak myliłem spadające liście
Z przemoczonymi skrzydłami aniołów.
Zadzierałem głowę tak wysoko jak tylko mogłem,
A one (te liście!) uderzały mnie w nos i
Delikatnym pacnięciem ściągały na twardą
Chmurę rzeczywistości.
Wtedy miały zapach zapomnienia, a gdy
Pękały na wargach, czuło się soczystą pewność,
Że upadek nie musi boleć...Wystarczy odpowiednio
Pięknie zatańczyć, zanim asfalt zabierze nam
Resztki tchu.
Kochałem ich smutną, melancholijną zieleń.
Często czułem wilgoć pod powiekami, gdy ta
Zieleń szeptała mi do ucha, że ona tu
Tylko na moment...Że już ją widziałem i
Może spokojnie zginąć w przezorności
Spojrzeń dorosłych. Ognista miedź, która
Wybijała rytm kroków jesieni, zawsze
Parzyła moje źrenice lekkim, prawie niezauważalnym
niepokojem, że zakocham się w niej, tylko po to,
By utonąć razem z nią w bieli pozapominanych spraw.
Dzisiaj coraz rzadziej wyglądam za okno,
A one nie czekają już by opaść na mój
Przemarznięty nos. I tylko długimi wieczorami
Marzę by chociaż jeden prześlizgnął się
Po rozpalonej szybie przemyślanych spraw
I dokonanych wyborów.
Marzę...

autor

osobiesam

Napisany: 2009-05-06 Dodano: 2009-06-13 18:18:43

Ten wiersz przeczytano 482 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie