Maraton

Ruszyłam wraz z innymi do odległej mety.
Wielu biegło już od dawna i ci
Byli silniejsi.
Oglądałam ich plecy, póki nie znikli mi z oczu.
Ale ja także nabierałam tempa
I zaczęłam biec nie gorzej od najlepszych.

Wtedy ujrzałam tych,
Którzy tracili oddech i siły.
Biegli coraz wolniej, by później iść powoli,
A nawet siadać lub kłaść się i leżeć bez ruchu.
Biegłam, bo biegli wszyscy.
Jednak pomyślałam - dokąd biegniemy i po co.

Ponieważ nie było jasnej odpowiedzi,
Pomyślałam, że
Sama wyznaczę cel i sens,
Inspirowana Bożym przykładem.
Zaczęłam pomagać tym, którzy
Byli jeszcze za słabi lub już słabli i tracili oddech.

To była ciężka praca. Na dodatek
Nie każdy, któremu pomogłam, był wdzięczny.
A wielu pukało się w głowy,
I pokazywało mnie palcami.
Teraz ledwo powłóczę nogami, ale wiem,
Że na mecie będę lekka i szczęśliwa.

autor

ROMANA82

Napisany: 2008-02-19 Dodano: 2016-07-14 11:23:11

Ten wiersz przeczytano 547 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie