Masturbacja przed telewizorem...

Samotność osiągnie szczyt,
ostatni z tych dziesięciotysięczników

Najbardziej śmiertelne dla mnie jest to,
że sam śmierci nigdy nie zaproszę.

Jest obok mnie gdy palę siedzac
na ogrodowym krześle na balkonie

Jest jak preclarka, w końcu z biedy,
zacznę z nią rozmawiać

Różni ludzie są głodni, ale
precle ciągle u niej niedopieczone

Nie było tego w planie, miałem
się cieszyć samotnością

A tu Babcia nawet psa
zabrała, zostały tylko precle.

Leży obok obok mnie w łóżku
do niej się przytulam

Mówi, że ma dalej
ode mnie i wody nie przyniesie

Będzie dobrze, nie raz to słyszałem
dziękuję jutro będzie wiało

I nawet do samotnego
drzewa na wzgórzu ktoś podejdzie

Jednak ani ja, ani moja matka
nigdy nie była naturą

Nie miałem przykładu
doświadczeń, zerowe pojęcie o tym

więc gdy pojawiłaś się nagle Ty, to się nie dziw,
że z tego szczęścia, że umiem już to nazwać,
zacząłem przeraźliwie wrzeszczeć.

Nieludzkie zachcianki,
a ja zajadam ósmego precla,
Ludzkie porażki,
i nigdy się nimi nie najem.

autor

Ethay

Dodano: 2007-08-08 00:15:23

Ten wiersz przeczytano 1509 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie