O miłości samotnej (cz.I spotkania)

Dziś była bardzo smutna ,
Na powiekach niosła znużenie snu ,
Ubrała czarną sukienkę ,
I poprosiła o trochę miłości ,
Poszliśmy więc na kamienny szczyt ,
Co błyszczał miedzianym blaskiem kruchych kamieni ,
Szczyt co wznosił się ponad blade chmury ,
I oglądaliśmy niebo co dotykało naszych twarzy ,
Niebo zatopione w mistycznej bliskości naszych dusz ,

Po ustach spłynęły nam krople deszczu ,
Strugi powietrza co srebrzyste mewy lekkim podmuchem zmieniają w bryły deszczu ,
By zakochane w błękitnych falach oceanu uderzyć o nie kruchymi skrzydłami ,
I na wieki stać się jednością ,
znieśliśmy wzrok ponad fasadę nieba ,
ujrzeliśmy planety co odbijały w kulistych i szklanych elipsach ,
Świetliste obrazy naszych serc .

A potem widziałem ją jeszcze w wizualizowanej przyszłości ,
Lecz już samotną ,
Daleką niebu i kroplą deszczu ,
Swym oddechem gasiła lampion księżyca ,
Wzrokiem topiła w czarnych stawach złote motyle ,
I tym trupim głosem ,
Tchnieniem mglistych oszronionych gałązek sosen ,
Mówiła , że smutna jest miłość ,
Co wiecznie samotna .

autor

vale

Dodano: 2007-06-17 22:29:54

Ten wiersz przeczytano 411 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie